"Als er een incident plaatsvindt en je de dader wilt vinden, kijk dan wie er baat heeft bij de uitkomst van het incident".

Ik ben geboren uit een zeer gedisciplineerde vader die militair docent was en een moeder die huisvrouw was, maar het huishouden nauwgezet en gedisciplineerd deed alsof ze een groot bedrijf runde. Werken stond altijd voorop in ons gezin en dat gold ook voor mij. Ik studeerde af aan de Anatolische middelbare school in Istanbul en vervolgens aan de rechtenfaculteit van de Marmara Universiteit. Het was niet gemakkelijk om me in te schrijven voor deze scholen en om er af te studeren, maar ik heb mijn hele leven hard gewerkt.

Toen de zogenaamde couppoging op 15 juli 2016 plaatsvond, kon ik eerst niet geloven dat het echt was. De reden daarvoor is dat ik wat kennis over de recente geschiedenis van Turkije heb en een gemiddelde intelligentie. Er zijn militaire staatsgrepen geweest in de recente geschiedenis van Turkije. Maar om een militaire staatsgreep uit te voeren, werden de condities altijd voorbereid door degenen die een staatsgreep zouden uitvoeren. Hiervoor zou anarchie worden gecreëerd en mensen zouden met elkaar in botsing komen. Op deze manier zou de regering politiek zwak worden, zou er een sfeer van chaos in de omgeving ontstaan en zouden de mensen zich onzeker gaan voelen. In dat geval zouden de mensen ontspannen en zeggen "we zijn nu veilig", op het moment dat het leger het bestuur over zou nemen. Maar een dergelijke sfeer was er niet in het land vóór de zogenaamde couppoging van 15 juli. Er was een machtige dictatorleider die gesteund werd door het grote publiek, er was geen chaos in het land.

Ook de methode van de zogenaamde couppoging was te absurd om waar te zijn. De soldaten in de bestuurlijke gelederen in ons land zijn bovengemiddeld intelligent en goed opgeleide mensen. Als ze een staatsgreep zouden plegen, zouden ze dat niet op zo'n onlogische manier doen en tussen 21.00 en 22.00 uur 's avonds, als iedereen wakker is. Op de dag van de zogenaamde couppoging werd de brug die de Anatolische kant met de Europese kant in Istanbul verbond, door soldaten afgesloten voor verkeer, soldaten waarvan de meesten studenten aan de luchtmachtacademie (Air Force Academy) waren, ook al had de brug geen enkel nut voor de couppoging. Er woonden destijds 14 miljoen mensen in Istanbul en er reden dagelijks gemiddeld 200.000 voertuigen over de gesloten brug. Mensen in Istanbul wonen over het algemeen aan de ene kant van Istanbul en werken aan de andere kant, dus de brug is altijd erg druk met verkeer en wordt dan 's avonds afgesloten voor verkeer, wanneer het de drukste tijd is om naar huis te gaan. Het is erg onlogisch... En nog veel meer dingen die gebeurden, zijn onlogisch...

Tijdens de uren van de zogenaamde couppoging verscheen er een hashtag op Twitter (platform X), als "geen coup, maar een theater." Mensen dachten serieus dat dit een fictieve coup was. Totdat er mensen begonnen te sterven. Mensen dachten dat er niet zoveel mensen zouden worden gedood voor een fictieve couppoging. Wat mensen die niet op de hoogte zijn van de geschiedenis echter missen, is dat dictators mensen de dood in kunnen sleuren zonder ook maar met hun ogen te knipperen.

Na deze zogenaamde couppoging werden duizenden leraren, rechters, aanklagers, advocaten, ambtenaren, politieagenten, soldaten (die niets te maken hadden met de zogenaamde couppoging), huisvrouwen, handelaren, arbeiders... mensen die geen enkele misdaad hadden begaan en geen vlieg kwaad zouden doen, door de dictator en zijn team tot leden van een gewapende terroristische organisatie verklaard. Alles veranderde van de ene op de andere dag. Niemand van ons had iets te maken met de zogenaamde couppoging. De televisiezenders die door de dictator werden aangestuurd, toonden ons dag en nacht als leden van een terroristische organisatie. Het was niet moeilijk voor hen om ons volk, dat meestal arm van geest was en in 10 jaar maar één boek had gelezen, met dit nieuws te misleiden. Onze wet, die in goede en slechte tijden functioneerde, werd die nacht afgeschaft.

Veel van mijn vrienden werden tegelijkertijd zowel ontslagen als gearresteerd. De vaders van sommige van mijn gearresteerde vrienden stierven aan hartaanvallen. De gearresteerde moeders en kinderen werden van elkaar gescheiden en sommige kinderen werden onder dwang overgedragen aan de kinderbescherming om hun families van streek te maken, ondanks dat hun familieleden voor hen wilden zorgen.

Er was een staat van waanzin ontstaan in het land. Ons volk was als het Duitse volk dat in het verleden in Hitler geloofde. Ze sloten hun ogen en oren voor de wreedheid, want als de dictator, de huidige Hitler, iets deed, was er volgens hen geen kans dat het verkeerd was.

De wet bestond blijkbaar, maar werd absoluut niet uitgevoerd. Rechters en aanklagers namen onwettige beslissingen onder het mom van de wet. Sterker nog, als een rechter of aanklager echt probeerde de wet uit te voeren, werd zijn of haar functie onmiddellijk veranderd of werd er een onderzoek tegen hem of haar ingesteld omdat hij of zij lid zou zijn van een terroristische organisatie.

Omdat de overheid tienduizenden mensen al lang voor de zogenaamde staatsgreep in de gaten hield, werden duizenden ambtenaren in één keer ontslagen op basis van beslissingen van de dictator. Duizenden van deze ontslagen mensen werden ook gearresteerd. Volgens onze wetten is het niet mogelijk om ambtenaren met één enkele beslissing te ontslaan. De dictator ging hier echter mee door, vertrouwend op zijn macht. De dictator en zijn team lieten niet na om zich te vermommen als religieuze mensen om hun onwettigheid en wreedheid te verhullen en ze riepen voortdurend op tot adhan vanuit moskeeën. Maar zoals in alle goddelijke religies zijn wreedheid en kwaad ook in de Islam grote zonden.

De dictator aan het hoofd van Turkije gebruikte de uitdrukking "Gods genade" voor de zogenaamde couppoging op 15 juli, zelfs in de nacht van 15 juli. Hoe kon hij zo'n uitdrukking gebruiken voordat zelfs maar duidelijk was wat er werd gedaan? Als deze man geen waarzegger is die de toekomst ziet, dan is het overduidelijk dat hij alles wat er met zijn team zou gebeuren al lang van tevoren had gepland. De volgende woorden van Mahir Kaynak, een voormalig lid van de Nationale Inlichtingendienst (National Intelligence Organization), zijn zeer waar: "Als er een incident plaatsvindt en je de dader wilt vinden, kijk dan wie er baat heeft bij de uitkomst van het incident."

Onder normale omstandigheden was het in een rechtsstaat niet mogelijk om met één beslissing meer dan 125.000 ambtenaren te ontslaan, duizenden mensen als lid van een gewapende terroristische organisatie te bestempelen en straffen uit te delen. En ons land, hoewel het langzaam functioneert, was vroeger een rechtsstaat. De wet buiten werking stellen met zo'n duivels plan en op hol laten slaan was een heel slim plan van de dictator en zijn team. Ze hadden een paar mensen in hun net gevangen en hun plan had perfect gewerkt. Ze hadden geen wet of hersenen achtergelaten in het land. In totaal hebben ze bijna 1,5 miljoen mensen tot slachtoffer gemaakt, inclusief hun families. Veel mensen pleegden suïcide omdat ze niet tegen het onrecht konden dat ze tijdens dit proces ervoeren. Veel mensen, hun echtgenoten of ouders, kregen kanker of stierven aan een hartaanval door de moeilijkheden die ze ervoeren. Sommigen werden gedood door de politie door marteling, sommigen werden ontvoerd en hun lot is nog steeds onbekend bij hun families.

Vanaf 15 juli 2016 22.00 uur, toen het nog niet eens duidelijk was of het een staatsgreep was of niet, werd er een lijst gepubliceerd van bijna 1500 rechters en aanklagers en ze werden allemaal ontslagen en vervolgens werden de meesten gearresteerd, omdat rechters en aanklagers de autoriteit zijn die arrestaties verrichten. Omdat de aanwezigheid van mensen die niet naar de dictator zouden luisteren en de wet zouden uitvoeren, hen ervan zou weerhouden mensen op te sluiten zoals ze wilden, begonnen ze eerst met het arresteren van de rechters en aanklagers. Wanneer hebben ze deze lijsten opgesteld? Gebeurde dit allemaal op 15 juli, toen de dictator van zijn zwager hoorde over de zogenaamde poging tot een staatsgreep?

Daarna werden honderdduizenden mensen in het land aan de hongerdood overgelaten, zoals sommige politici het omschreven: "Geef ze zelfs geen water, laat ze boomschors eten". Om deze reden voegde de Sociale Zekerheidsinstelling ontslagcodes toe aan de gegevens van degenen die ontslagen waren, die zichtbaar zouden zijn voor degenen die hen in dienst wilden nemen, en zo probeerden ze te voorkomen dat deze mensen een baan in de privésector zouden vinden. Ondanks deze gegevens, stuurde men als er toch mensen waren die hen een baan gaven, de politie naar de werkplekken en de politie vertelde hen: "Als je een ontslagen ambtenaar in dienst neemt, krijg je problemen." Daarom moesten de ontslagen mensen ongeregistreerd, dat wil zeggen illegaal, werken voor lage lonen en zonder enige verzekering.

Tijdens dit proces werden meer dan 120.000 ambtenaren ontslagen, 6.000 academici van 93 verschillende universiteiten werden ontslagen, bijna 3.000 instellingen en organisaties, waaronder scholen, kranten, tijdschriften, stichtingen, verenigingen en televisiezenders, werden gesloten, de bankrekeningen van duizenden mensen werden geblokkeerd, bedrijven en bezittingen van zakenlieden werden in beslag genomen, de paspoorten van meer dan 230.000 mensen werden ingetrokken en meer dan 500.000 mensen kregen een reisverbod naar het buitenland opgelegd.

Door al deze onrechtvaardigheden verdronken sommige mensen die tot burgerlijke dood waren veroordeeld, met hun kinderen in de rivier de Meriç (rivier Maritsa) of de Egeïsche Zee toen ze probeerden het land te ontvluchten.

We hebben zeer moeilijke tijden doorgemaakt, we werden gediscrimineerd in ons eigen land, we moesten honger lijden. Net als duizenden andere mensen werd ik zonder reden en zonder enige echte juridische rechtvaardiging veroordeeld tot 6 jaar en 3 maanden. Ofwel zou ik voor minstens 5 jaar in de gevangenis belanden, ofwel zou ik met mijn man en dochter het land ontvluchten, met gevaar voor eigen leven omdat het ons verboden was om naar het buitenland te gaan. Als ik ervoor had gekozen om naar de gevangenis te gaan, zou mijn kind niet met me mee kunnen gaan omdat ze ouder was dan 6 jaar en ik zou haar maar één keer per maand kunnen knuffelen tijdens openbare bezoekmomenten. Sommige situaties zijn erger dan de dood voor een persoon, dus vluchtten we met gevaar voor eigen leven het land uit. Mijn man, mijn dochter en ik staken de Meriç-rivier (rivier Maritsa) over in een plastic boot. Van de groep van 24 mensen, waaronder een kleine baby en verschillende kinderen, konden slechts 7 mensen, waaronder wij, de Meriç-rivier oversteken. De rest werd door de Griekse soldaten gevangengenomen en gedeporteerd naar Turkije, en helaas werden ze allemaal gearresteerd.

Nadat we zoveel discriminatie en wreedheid hadden meegemaakt, kwamen we naar Nederland, als een veilig land. De reden dat we naar Nederland kwamen, was de behulpzaamheid en vriendelijkheid van de mensen, dat wil zeggen, hun ware humanitaire kwaliteiten. Ik had vrienden die huilden toen ze hun verklaring aflegden op het politiebureau in Nederland, omdat ze in Turkije zo slecht behandeld waren door de politie, rechter en officier van justitie. Ze moesten huilen toen ze zagen dat de politie hier beleefd sprak en zich humaan gedroeg. Godzijdank was dit geen kreet van verdriet maar van vreugde.

Toen we hier kwamen, ontmoetten we tijdens ons kampproces mensen die daar vrijwillig werkten. Het waren allemaal hele goede mensen en toen we ze onze problemen vertelden, waren ze verdrietig om ons. Ik vond de mensen in Nederland het aardigst. Zelfs onze familieleden leken zich zorgen te maken over onze problemen, maar alsof het moest, steunden ze de dictator door op hem te stemmen.

Het is niet verrassend dat de dictator en zijn team ons land op dit punt hebben gebracht. Terwijl 1 dollar op de avond van 15 juli 2016 2,89 Turkse Lira was, was 1 dollar in 2024 meer dan 33 Turkse Lira. Nu betalen de mensen in ons land (een deel van) de prijs voor het toejuichen van wreedheid doordat ze worstelen met economische problemen.

De plaats die justitie heeft bereikt, is ook opmerkelijk. In de World Justice Project Rule of Law Index van 2023 stond Turkije op de 117e plaats van de 142 landen.

Ik hoop dat op een dag wijsheid en moraal zullen terugkeren in ons land. Dan komt het recht terug en wordt ons land weer normaal…