Ik begon mijn blogserie door iets over mij te vertellen, en wat er op dit moment om mij draait, of waar ik om draai. Dat is integratie. Maar hoe kwam ik in deze situatie terecht? Ik heb het nog niet verteld. Het is een moeilijk verhaal om te vertellen, omdat het lang is. Omdat er veel politieke aspecten in zitten. Omdat ik sommige ervan zelfs niet kan begrijpen. Ik kan een aantal hoekstenen aanwijzen. Sommige gebeurtenissen uit het verleden waarvan ik wist dat het een groot probleem was. Ik wist, ook al was ik misschien rond de 16, dat het zou kunnen leiden tot ‘iets groters’ dan wat er aan de oppervlakte lijkt.
Dus ik zal een verhaal vertellen. Niet eens een verhaal. Ik zal je over een man vertellen, ik zal je vertellen wat ik me herinner. Ik vertel alleen wat ik voel, omdat ik onmogelijk het hele verhaal kan weten. Het is tenslotte zijn verhaal.
Nog voordat ik je zijn naam geef, wil ik je vertellen waarom ik hem heb uitgekozen. Ik heb hem gekozen omdat hij een man is. Het is altijd gemakkelijker om verhalen over vrouwen te vertellen. Vrouwen in nood, vrouwen die mooi zijn, vrouwen die moeder zijn, vrouwen die hebben geleden. Een lijdende vrouw zou een mooi verhaal maken. Maar nee. Deze man is, hoewel hij een vader is, niet zwak. Hij was de algemeen directeur van een mediagroep, Samanyolu, die bestond uit (ik moest het opzoeken) 14 televisiekanalen, 9 radiokanalen, 2 weekbladen en 1 website. Hoe klinkt het? Al interesse verloren? Een man in een machtspositie, zou je kunnen zeggen. Dat was hij inderdaad. Die dagen waren glorieus. We hadden die dagen zo weinig idee van wat er ging gebeuren. We wisten niet dat we onze baan konden verliezen, dat we gearresteerd konden worden, dat de advocaten die ons verdedigden gearresteerd konden worden, en dat we illegale middelen zouden moeten gebruiken om het land waar we van houden te verlaten, en nooit meer terug te komen. Nee, het waren glorieuze dagen.
Hidayet Karaca was een van de eersten die vervolgd werd. Het was vóór de mislukte poging tot staatsgreep in 2016, het was voordat ze onze scholen sloten, het was lang daarvoor. Nu ik het bekijk, is het nog niet zo lang geleden. Het was december 2014 toen hij werd gearresteerd. Er was geen enkele indicatie om mee te beginnen. Hij werd beschuldigd van een script in een van de tv-programma's met als argument dat hij het script had beïnvloed. Het was een dramashow. Hij was een grote naam in de Hizmet-beweging (ook bekend als de Gülenistische beweging), en dat wisten ze. Niemand was destijds bang. Niemand dacht dat Hidayet Karaca ondanks de wet gevangen gehouden kon worden. Vroeger vertrouwden we op de wet. Hij was een held. Alle veertien zenders en alle radioprogramma's vermeldden zijn naam. Er was een teller op het scherm die iedereen vertelde hoeveel dagen er sinds de arrestatie waren verstreken. We waren bijna opgewonden. We hadden gelijk. Ze konden een journalist niet vasthouden voor een script dat hij niet eens had geschreven. Hij zou vrij worden, en hij werd inderdaad bevrijd, hij was een held!
Na vier maanden gevangenisstraf besloot de rechtbank dat er niet genoeg bewijs was om hem vast te houden. Hij was vrijgelaten. Hij was een held, zo lieten al onze media hem zien. Het was een grote dag, veel vreugde. Er was inderdaad gerechtigheid! Dezelfde dag werd hij gearresteerd voordat hij naar huis kon komen. De rechter, Mustafa Başer, die het besluit ondertekende, werd uitgezet en vervolgens gearresteerd. Zijn vrouw, Rabia Başer, was ook rechter, werd eveneens uitgezet en naar de gevangenis gestuurd.
Ik weet nog dat mijn vader zei dat we het niet zo zichtbaar moesten vieren. We hadden geen held van hem moeten maken. Omdat ze het nu niet konden tolereren dat ze hem vrijlieten, laat hem de held zijn. Het maakte niet uit wat de rechtbank zei, wat de wet was, of hij een journalist was, of dat hij inderdaad onschuldig was. Het maakte niet uit. In werkelijkheid moet je voorzichtig zijn, je moet slim zijn. Je moet van niemand een held maken, zodat hij of zij kan aanvallen. Toen wisten we het nog niet. Maar dit waren de eerste tekenen van het onrecht dat we zullen moeten doorstaan.
Hidayet Karaca had een zachte stem. Hij was bescheiden. Ik vind hem leuk. Dit jaar op 21 juni 2023 besliste het EHRM na 8 jaar dat zijn herarrestatie in 2015 onrechtmatig was. Hij werd in 2018 veroordeeld tot 33 jaar gevangenisstraf. Het EHRM heeft zijn zaak waarin hij schuldig werd bevonden nog lang niet onderzocht. Tot op de dag van vandaag zit Hidayet Karaca, ooit een man in een machtspositie, in eenzaamheid. Sindsdien zijn honderdduizenden mensen gearresteerd, soms vrijgelaten, en zijn ze de grens overgestoken. Er is veel veranderd. De mediaorganisatie Samanyolu bestaat nu niet meer. Het werd gesloten na de mislukte staatsgreeppoging van 2016. Hij zit nog steeds alleen achter de tralies. Ik weet niet zeker hoe het nu met hem gaat. Ik hoop dat het goed met hem gaat. Ik hoop dat hij gezond is. Ik hoop dat hij hoopvol is. Hij deed niets verkeerd, maar de maatschappij strafte hem omdat hij een functie vervulde in een instelling die gelieerd was aan de Hizmet-beweging. Voor de regering in Turkije is hij een terrorist, voor de oppositie is hij geen journalist. Voor velen in onze gemeenschap is zijn verhaal misschien oud geworden of zijn er veel mensen die er slechter aan toe zijn. Ik weet niet zeker of ik hem een held moet noemen. Ik denk niet dat het hem ooit iets kon schelen.
Stilte is de grootste vijand van vrijheid.