De Machthebbers Hadden Een Lijst Opgesteld Van Ambtenaren Uit De Staat Die Ze Zouden Ontslaan, Lang Vóór De Zogenaamde Poging Tot Staatsgreep

Ik ben geboren in een schattig en klein stadje in Anatolië.

Mijn familie heeft mij en mijn broers en zussen met toewijding opgevoed. Mijn broers en zussen en ik zijn altijd hardwerkende studenten geweest. Mijn broer en ik hebben allebei een rechtenstudie afgerond en mijn zus studeerde af aan de economische faculteit. Mijn zus en ik hebben allebei de afsluitende examens afgelegd en werden overheidsfunctionarissen.

Ik heb altijd geprobeerd mijn werk met toewijding en gerechtigheid te doen.

Na de zogenaamde couppoging op 15 juli 2016 werden mijn man en ik per direct ontslagen. Er werd plotseling een inval gedaan in ons huis door de politie, al onze bezittingen werden doorzocht op niet-bestaande criminele spullen. Natuurlijk was er niets, maar ik vond het heel verdrietig dat ons huis werd doorzocht alsof we criminelen waren. Er was geen enkel bewijs in het dossier dat tegen ons werd geopend.

De machthebbers hadden een lijst opgesteld van ambtenaren uit de staat die ze zouden ontslaan, lang vóór de zogenaamde poging tot een staatsgreep van 15 juli.

Op de dag van de zogenaamde poging tot de staatsgreep en daarna, werden mijn man en duizenden andere mensen op hun werk ontslagen en gevangengezet.

Voor de meeste mensen was de reden dat ze werden vastgehouden en gearresteerd eenvoudigweg dat ze op de lijst stonden, die was opgesteld door slechte mensen die de staat besturen.

Deze lijst was een lijst van laster die volkomen oneerlijk en onwettig was opgesteld. Iedereen die ze aan de eerder opgestelde lijst toevoegden, werd hiermee lid van de gewapende terroristische organisatie die probeerde de staat te vernietigen met de zogenaamde poging tot staatsgreep, georganiseerd door de regeringsleiders en uitgevoerd met behulp van enkele soldaten.

Niemand kreeg ook maar het geringste recht op echte verdediging. Degenen die de lijst opstelden, wezen de rechters aan die de arrestatievonnissen zouden uitspreken en duizenden mensen werden eerst onder onmenselijke omstandigheden vastgehouden en vervolgens gearresteerd. Een groep kwaadaardige mensen die de staat regeerde, bereidde hun kwaadaardige plannen voor en voerde deze met veel succes uit.

Op basis hiervan hebben ze mijn man aangehouden en vervolgens gearresteerd. De scheiding van mijn man duurde bijna 2 jaar. Destijds stond ik terecht zonder dat ik gearresteerd was.

Terwijl mijn man in de gevangenis zat, hadden we de kans om elkaar één dag per week achter glas te ontmoeten en slechts één dag per maand was er een open ontmoeting in de gevangenis. Ik was psychisch erg uitgeput, het was heel moeilijk om naar de bijeenkomsten te gaan, daar uren te wachten en dan elke keer aan een lichaamsfouillering te worden onderworpen.

We werden plotseling tot terroristen verklaard op een manier die we nooit voor mogelijk hadden gehouden en we werden zogenaamd lid van een gewapende terroristische organisatie zonder zelfs maar te weten hoe we een wapen moesten gebruiken.

We waren als een plaag in de samenleving, we konden niemand over onze situatie vertellen. De mensen werden zo misleid door het nieuws in kranten en op televisie dat ze niet beseften dat we werden belasterd.

Ze lieten mijn man na 23 maanden gevangenisstraf vrij. Nadat mijn man uit de gevangenis was vrijgelaten, ging hij als niet-geregistreerde chauffeur werken omdat we geen mogelijkheid hadden om geregistreerd werk te vinden. Hij ging ook naar de universiteit in Turkije voor een tweede studie en begon weer te studeren.

Terwijl we probeerden weer een nieuw leven op te bouwen, werd het proces tegen ons afgerond en werden we veroordeeld tot gevangenisstraf. We moesten naar de gevangenis of konden naar het buitenland. Maar net als iedereen in onze situatie mochten wij niet legaal naar het buitenland.

Daarom was het nodig om illegale middelen te gebruiken als we zouden vertrekken. Illegaal naar het buitenland gaan was zowel financieel als emotioneel moeilijk.

We wisten dat mensen onderweg veel problemen hadden, sommigen werden onderworpen aan fysiek geweld en sommigen stierven door verdrinking. Maar de jaren die we al in de gevangenis door hadden gebracht leken ons nog erger, dus riskeerden we alles en gingen mijn man en ik op pad.

Het was op een koude winterdag. Onderweg ondervonden we problemen. We konden niet meteen naar de Griekse kant gaan, we moesten een nacht buiten blijven met een zeer beperkte voorraad. Omdat het winter was en we niet over de juiste uitrusting beschikten, liepen we gevaar voor bevriezing. Daarna konden we, godzijdank, naar de Griekse kant gaan.

We moesten een jaar in Griekenland blijven omdat het tijdens de Corona-periode was. Daarna kwamen wij naar Nederland.

Slechts een maand nadat ik naar Nederland kwam, begon ik met het leren van de Nederlandse taal. Mijn doel was om direct Nederlands te leren, een baan te krijgen en in mijn levensonderhoud te voorzien.

Mijn taalleertraject duurde ongeveer anderhalf jaar. Gedurende deze tijd heb ik veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik had een hele goede Nederlandse vriend die ik bij een van deze banen ontmoette en die ik nog steeds zie. Met dank aan zijn referentie kreeg ik mijn huidige baan.

Hoewel het begrijpen van Nederlandse juridische teksten in het begin wat moeilijk was, heb ik het in de loop van de tijd en met hard werken geleerd.

Nederlanders zijn erg behulpzaam en vriendelijk. Ik hou van mijn werk, mijn collega’s en Nederland. Ik ben deze goedhartige mensen zo dankbaar.