Ik Ontslagen Uit Mijn Baan Bij TRT

Is het nog niet genoeg...

Net als bijna 200 duizend mensen werd, ik ontslagen uit mijn baan bij TRT (Turkse Radio en Televisie Maatschappij) door Wetsbesluit nr. 672, zonder dat er enig onderzoek was gedaan of zelfs maar één regel van mijn verklaring was opgenomen.

Ik mocht mijn beroep niet uitoefenen.

Mijn 30 jaar oude rechten werden in beslag genomen.

Ik werd ontslagen op grond van het feit dat ik 30 jaar geleden een korte periode bij de krant Zaman heb gewerkt [Zo'n overtreding(!) bestaat niet in onze grondwet]. Toch werden algemeen directeur Hüseyin Gülerce, hoofdcolumnist Fehmi Koru, hoofdredacteur Nabi Avcı, schrijvers Yasin Aktay, Ahmet Davutoğlu, Nihal Bengisu Karaca, İbrahim Kalın, etc... aan geen enkel onderzoek onderworpen.

Met andere woorden, volgens de lijsten die jaren geleden zijn opgesteld werden arme Anatolische kinderen onderworpen aan een bloedbad in een theater van gerechtigheid. Degenen die in het verleden arm in arm met de genoemde structuur liepen, werden beloond. Omdat we in Pennsylvania geen foto hadden laten maken, werd ons de weg naar de gevangenis getoond.

Tijdens een bezoek aan de gevangenis, herkende mijn moeder me niet en kort daarna overleed ze van verdriet omdat ze haar kind miste. Ik hoorde pas van de dood van mijn moeder op de avond dat ik werd vrijgelaten. Hoewel ik het onrecht in de rechtszalen uitschreeuwde, was iedereen doof en blind. Want het zwaard in de hand van de geblinddoekte Themis, het symbool van gerechtigheid, was gebroken en de weegschaal was vervormd.

Terwijl degenen die aan de macht kwamen met de roep om kalief Omars gerechtigheid onrecht begingen, maakten zogenaamde moslims niet één keer bezwaar tegen de onderdrukking. In plaats daarvan steunden ze en juichten ze de onderdrukking zelfs toe, zonder gerechtigheid of Omar!

Vóór 15 juli werd ik verbannen naar 23 provincies en 166 districten. Ik schreeuwde in elke omgeving dat ik onderdrukt werd, want ik heb mijn vaderland en natie nooit verraden. Ik was niet betrokken bij de staatsgreep en ik was er aanvankelijk ook geen partij in. Ik reageerde door te zeggen: "Ik salueer geen tank waarvan de loop op mensen is gericht." In feite had de kwestie helemaal niets te maken met de staatsgreep. Het grootste probleem was, om het zo maar te zeggen, de wolf die het lam verslond en een excuus vond om dat te doen.

Tijdens deze uitdagende periode leerde ik mijn ‘mooi weer’-vrienden en mijn echte vrienden heel goed kennen. Om een analogie te gebruiken, ik herkende de krokodillentranen van valse vrienden en familieleden die, als een vos die plannen maakt, met een wolf jaagden en rouwden met de schapen.

En dan zijn er nog degenen die grinnikend zeiden: "Je hebt gelijk", "Je verdient dit", ook hen heb ik opgemerkt. Het is onbegrijpelijk als je niet valt, ik viel en toen heb ik het ervaren.

De golven bliezen hard, maar lieten geen stof en vuil achter op het schip.

Degenen die voedsel koken op het vuur in de huizen van anderen, mijn sluwe vrienden die zwijgen en de onderdrukking steunen, jullie zijn ook medeplichtigen aan deze onderdrukking, en ik zal jullie nooit vergeten!

Ik kon het niet, het lukte niet, het werkte niet, ik kon niet ronddraaien als een molentje!

Maar ik heb een eervolle houding nagelaten aan mijn echte vrienden, familie en kinderen.

Is het niet genoeg!

Augustus 2022 (Van degenen die de Meriç-rivier Maritsa zijn overgestoken)