Ik Verdronk Voor De Ogen Van Mijn Kinderen Terwijl Ik Probeerde Te Ontsnappen Uit Turkije

Ik werd als eerste vastgehouden in Turkije, daarna mijn man. Toen ik werd vastgehouden waren mijn kinderen 3 en 6 jaar oud. Gedurende deze tijd werden onze naaste familieleden vanwege ons ontslagen op hun werk. Veel mensen uit onze familie, waaronder mijn zus, broer en nichtjes, hebben het contact met ons verbroken. Sommigen werden zelfs onze vijanden, omdat ze dachten dat ze vanwege ons ontslagen waren. Ik werd veroordeeld tot 6 jaar en 3 maanden. Mijn man zit nu al zes jaar in de gevangenis. Hij werd veroordeeld tot 14 jaar en 3 maanden. Helaas hebben mijn kinderen geen gedeelde herinneringen met hun vader. Dit is een onbeschrijfelijk pijnlijke situatie voor een vader en zijn kinderen. Mijn jongste zoon creëert in zijn verbeelding herinneringen met zijn vader. Aan de ene kant groeien mijn kinderen op, maar ze brengen hun jeugd door zonder hun vader.

Laat me de ontberingen uitleggen waarmee ik als vrouw tijdens dit proces te maken kreeg. Zes jaar lang moest ik met bovenmenselijke inspanning 10 tot 15 uur rijden om mijn man in de gevangenis te bezoeken. Om deze bezoeken af ​​te leggen, moest ik op een en dezelfde dag zo lang rijden zonder te slapen. Mijn ouders woonden in een stad op twaalf uur afstand van ons, dus van hen kon ik geen enkele ondersteuning krijgen. Helaas bleef ik alleen achter met alle lasten op mijn schouders. Ik moest taken uitvoeren die doorgaans door een man worden gedaan. Ik probeerde rond te komen door privélessen aan huis te geven.

Mensen die mij wilden helpen kregen door de politie een etiket opgeplakt en werden opgepakt onder het voorwendsel van herstructurering. We ervoeren voortdurend psychologische druk, zoals het in de gaten worden gehouden, gelabeld worden en opnieuw vastgehouden. Mijn kinderen moesten zich gedragen als iemand die ze niet waren, uit angst voor uitsluiting door hun vrienden. Ze verloren hun zelfvertrouwen door de voortdurend beschuldigende en bevooroordeelde opmerkingen van hun leraren in de klas.

We hebben de dood in de ogen gezien toen we onder zeer moeilijke omstandigheden de rivier de Meriç overstaken om hier te komen. We probeerden met mijn kinderen zwemmend de oversteek te maken, omdat er geen boot was. Maar omdat ik niet goed kon zwemmen, liep ik groot gevaar te verdrinken. Mijn vrienden hebben mij nog net op tijd uit het water gehaald en mij gered. We hebben vier uur in de bosjes gewacht, drijfnat en met het risico op onderkoeling. Gelukkig waren er geen grote problemen. Nadat we onze toevlucht hadden gezocht in Griekenland, maakten we moeilijke tijden door. We waren psychisch uitgeput. Stress veroorzaakte verschillende kwalen in mijn lichaam. Een week lang was ik voortdurend duizelig. Uiteindelijk bereikten we Nederland. Maar ik heb nog steeds te maken met de moeilijkheden waarmee ik werd geconfronteerd, vooral de bijna-verdrinking en het trauma ervan. Als ik mijn ogen sluit of in mijn slaap, herbeleef ik het moment dat ik onder water niet kon ademen. Ik ben er nog steeds niet overheen gekomen. Sinds ik hier ben, krijg ik psychologische ondersteuning.

Mijn kinderen hebben diepe, moeilijk te genezen emotionele wonden. Ik weet niet hoe we dit kunnen overwinnen.