Toen de soldaten hun geweren op ons richtten, was het kind in mijn armen zo bang en huilde dat ik zijn stem nog steeds in mijn oren kon horen

Hallo, ik besloot te schrijven over mijn leven in 2016 en daarna, over wat ik, net als andere slachtoffers, heb meegemaakt, samen met de verschillende moeilijkheden die we allemaal hebben ervaren tijdens dit proces, en die ik op schrift wilde stellen.

Ik begon mijn leven met verschillende veranderingen in 2017 en kwam daarna in 2018 in een periode waarin voor mij moeilijke dagen begonnen. 2018 was voor mij een heel moeilijk jaar. Ik was in die tijd verloofd en mijn verloofde en ik zouden een datum prikken voor de bruiloft. Wij hadden hiervoor de nodige voorbereidingen getroffen.

Op 20 februari 2018 kwam de politie bij ons thuis om ons op te pakken. Mijn verloofde ontsnapte ternauwernood aan gevangenneming, maar ik werd gepakt. Op dat moment begonnen de echte problemen en het moeilijke proces voor mij. De moeilijkheden die ik tijdens mijn hechtenis heb ervaren, de druk die op mij werd uitgeoefend, de bedreigingen richting mijn familie en verloofde, enz., ik wil dit niet in detail uitleggen. Het is net zoals wij het allemaal hebben meegemaakt. Na mijn hechtenis werd ik gearresteerd en naar de gevangenis gestuurd. Ik verbleef ongeveer vijf maanden in de Adıyaman-gevangenis.

Daarna werd ik vrijgelaten, ontmoette ik mijn verloofde en besloten we naar het buitenland te gaan. Nadat ik samen met mijn verloofde de voorbereidingen had afgerond, gingen we op pad. We zijn in augustus 2018 in Edirne betrapt. Ik wil graag kort de situatie toelichten waarin we in Edirne werden betrapt. Vrijdag kwamen we aan in Edirne. We zouden daar een aantal mensen ontmoeten, die ons naar de grens zouden brengen. Maar ze zeiden dat er een probleem was bij het oversteken van de grens, dus die nacht bleven we daar. De volgende dag, rond 21.00 uur, zijn we, nadat we ergens heen waren gebracht door de mensen die we ontmoetten, de rest zelf gaan lopen. Het was donker. Een paar mensen voor ons begeleidden ons.

Na uren lopen en soms rennen zagen we de soldaten rondlopen en daardoor verstopten we ons in het maïsveld. Het was een moeras, we hadden moeite om vooruit te komen, we wachtten ruim een ​​uur midden in het maïsveld. Daarna stapten we daar uit en begonnen naar de grens te rennen. Toen we bij de grens kwamen, stond daar een hek. Het hek was ongeveer 4-5 meter hoog. We waren met 7 personen, inclusief een gezin. Ze hadden een kind van 5 jaar oud. We hielpen elkaar met het beklimmen van het hek, er alleen overheen klimmen was niet mogelijk omdat het zo hoog was. Eerst klommen drie mannen uit de groep over het hek en staken de grens over. Daarna stak de moeder van het kind over. Daarna klom ik naar boven en vroeg om het kind en terwijl ik het kind omhoog trok, bleef zijn T-shirt aan het hek hangen. Toen ik hem redde en in mijn armen hield, zag ik Turkse soldaten hun geweren op ons richten. Toen de soldaten hun geweren op ons richtten, was het kind in mijn armen zo bang en huilde zo luid dat ik zijn stem nog steeds in mijn oren kan horen. De soldaten vroegen me voortdurend om het kind en zeiden: “Geef ons het kind, geef ons het kind.” Ik probeerde ze te overtuigen door te zeggen: "Stop, laat alsjeblieft je wapens zakken, het kind is bang en het kind is niet van mij." Zijn moeder zat aan de Griekse kant, zij hield zich schuil.

Voor mij bleef de tijd stil staan, ik weet niet hoe lang ik daar zat met dat 5-jarige huilende kind en de geweren op ons gericht, misschien tien minuten, misschien meer. Toen kwam zijn moeder uit haar schuilplaats en gaf ik het kind aan zijn moeder en ze renden samen weg en verstopten zich in de struiken aan de Griekse kant. En ik bleef op het hek zitten.

Op dat moment waren enkele soldaten op zoek naar mensen die zich verborgen aan de Turkse zijde. Ik dacht zo: als ze mijn verloofde niet pakken, spring ik naar de Griekse kant en komt hij achter mij aan. Maar toen ik zag dat ze mijn verloofde hadden gevangengenomen en meegenomen, ben ik ook aan de Turkse kant afgedaald.

Voor mij begon mijn gevangenisavontuur opnieuw. Ik was verloofd en mijn verloofde en ik konden elkaar op geen enkele manier ontmoeten. Niet via telefoontjes of iets anders. Hij werd naar Konya gestuurd en ik naar Çanakkale nadat ik een maand in Edirne had verbleven. Nadat we elkaar lange tijd niet hadden kunnen zien, besloten we in de gevangenis te trouwen, omdat we elkaar pas zouden kunnen ontmoeten als we getrouwd waren.

Daarom schreven wij een petitie naar de noodzakelijke instanties. Ze brachten mijn verloofde van Konya naar Canakkale en daar trouwden we. Een van mijn vriendinnen vroeg haar man, die niet was gearresteerd, om een ​​verlovingsjurk die ik op de bruiloft kon dragen. Een historische bruiloft waarbij bewakers de huwelijksgetuigen waren in de kamer van de hoofdofficier. Mijn verloofde vroeg de bewakers om toestemming om mij na de bruiloft te omhelzen.

Nadat het huwelijk had plaatsgevonden, werd hij naar zijn gevangeniscel gebracht en ik naar de mijne. Mijn celgenoten zetten henna voor mij. Wij gebruikten tomatenpuree als henna. Na de bruiloft, toen ik naar mijn cel werd gebracht, maakten mijn celgenoten confetti van stukjes krantenpapier en gooiden die naar mij. We probeerden alles te doen zoals het hoorde te zijn, te midden van ontberingen en beperkingen.

Jarenlang heeft niemand van ons gedacht dat we de gevangenisstraffen die ons ten onrechte waren opgelegd, zouden moeten uitzitten. We hoopten dat de gerechtigheid in ons land zou terugkeren en dat we uit de gevangenis zouden worden vrijgelaten, maar dat gebeurde niet. Nadat er bijna vijf jaar in de gevangenis verstreken waren, hadden mijn medegevangenen en ik onze straf uitgezeten en werden we vrijgelaten.

Terwijl ik nadacht over wat ik kon doen en hoe ik me kon aanpassen aan het leven nadat ik mijn straf had uitgezeten, besloot ik een cursus op het gebied van software te gaan volgen. Ik zag dat ik me sneller aanpaste aan het leven tijdens het volgen van de softwarecursus.

Het was ongeveer twee maanden nadat ik uit de gevangenis werd vrijgelaten. Er stond me een nog moeilijker proces te wachten, de aardbeving van 6 februari die plaatsvond in 2023. Wie had gedacht dat het ondergronds veiliger is dan bovengronds. En daar begon een ander proces dat moeilijker voor mij was en mijn leven op zijn kop zette. Mijn familie en ik zaten in de problemen. Ons huis werd verwoest, mijn vader zat vast onder het puin en mijn moeder overleefde op wonderbaarlijke wijze. We huilden urenlang en vroegen om hulp. We hebben heel veel keren AFAD-teams (State Disaster and Emergency Directorate, de Turkse rampenbestrijding) gebeld. Ze kwamen niet en hielpen op geen enkele manier. We hebben het puin met onze handen opgetild en naar mijn vader gezocht. Toen we mijn vader vonden, was hij al overleden. Dagenlang kwam er geen hulp. Mensen stierven onder het puin door kou, dorst en honger. Door dit te vertellen, beleef ik die dagen opnieuw.

Weet je wat het meest trieste is? Terwijl je in de gevangenis zit, droom je jarenlang. Je droomt van de mooie dagen die je zult doorbrengen met je dierbaren en zij wachten buiten op je. Je vader, moeder, zussen en broer willen getuige zijn van jouw geluk. Ze wachten met spanning tot je naar buiten komt. Bijna vijf jaar lang kon mijn vader mij niet één keer bezoeken, omdat hij zei: "Mijn dochter, mijn hart kan het niet verdragen je daar te zien." Ik zei: "Mijn lieve vader, wees gezond, ik kom er uit en dan zie ik je."

Hem niet weer kunnen zien in de wereld na zoveel verlangen en scheiding... Maar op de een of andere manier vertrouwen we op Allah. We proberen geduldig te zijn, er aan denkend dat alles van God komt en dat we ons in een tijdelijke wereld bevinden waar God ons op de proef stelt en dat er een hiernamaals is.

En na alle gebeurtenissen die plaatsvonden, was het voor mij erg moeilijk om in dat land te ademen. Ik kwam hier, terwijl ik mijn man in de gevangenis en mijn verdrietige familie achterliet.

Dit is mijn verhaal…