Voor de ogen van mijn 3,5-jarige kind werden mijn polsen op mijn rug geboeid alsof ik een zeer gevaarlijke crimineel was

Hallo, ik herbeleef de dagen terwijl ik over mijn grieven schrijf...

Ik ben het jongste (laatste) kind van een arm en ellendig gezin uit Anatolië. Mijn vader probeerde mij en mijn broers en zussen met beperkte financiële middelen op te leiden, zodat we het land konden dienen. Nadat ik mijn middelbare schooldiploma had gehaald, slaagde ik voor de politie-examens en begon ik bij de politie te werken.

In 2016 werd ik ontslagen uit mijn baan, die ik 10 jaar lang met trots had gedaan, door de ongelukkige gebeurtenissen die plaatsvonden. Op een nacht werd mijn huis doorzocht en werd ik in hechtenis genomen. Voor de ogen van mijn 3,5-jarige kind werden mijn polsen op mijn rug geboeid alsof ik een zeer gevaarlijke crimineel was. Ik werd vernederd voor de ogen van mijn familie, buren en buurt. Ik geloofde dat waarheid en gerechtigheid ooit zouden zegevieren dus ik was geduldig, maar helaas is dat nooit gebeurd.

Op het moment dat ik werd vastgehouden, was mijn vrouw zwanger maar omdat ze zo overstuur was, stierf onze baby in de baarmoeder en konden we mijn vrouw ternauwernood redden.

Na een bepaald proces solliciteerde ik naar verschillende banen om mijn gezin te onderhouden. Toen werkgevers er echter achter kwamen dat ik een Gulenist was, ontsloegen ze me. Tijdens deze periode had ik veel verschillende banen: taxichauffeur, boekhandelaar, markthandelaar, bouwvakkerswerk, ober... We begonnen in te zien dat ze ons volledig isoleerden van de maatschappij. Niemand, ook onze naaste familiekring en buren niet, nam nog contact met ons op. We waren op dat moment ongewenste vreemdelingen in ons eigen thuisland. De rechtbank veroordeelde me om niet-juridische redenen tot 6 jaar en 10 maanden gevangenisstraf en deze beslissing werd goedgekeurd door het Hooggerechtshof.

Ik had geen keuze meer. Omdat mijn straf definitief was, moest ik me verstoppen totdat ik naar het buitenland kon, om te voorkomen dat ik werd gepakt. Die periode was erg zwaar voor mij en mijn gezin. Na veel problemen moest ik op een nacht mijn land ontvluchten, mijn vrouw en kind achterlatend, met tranen in mijn ogen, en asiel aanvragen in Europa dat ik zag als een veilige haven.

Momenteel kijken mijn vrouw, mijn kind en ik ernaar uit om een verblijfsvergunning te krijgen en naar de dag dat we herenigd zullen worden na gezinshereniging.

Ik ben nu ongeveer 8 maanden in Nederland en sinds de dag dat ik aankwam, studeer ik elke dag Nederlands en doe ik 4 dagen per week vrijwilligerswerk om snel te integreren. Ik wil zo snel mogelijk op eigen benen staan en nuttig zijn voor mijn familie en voor de maatschappij.

Met vriendelijke groet.